🌟 Program Terapii Logopedycznej Dziecka Z Rozszczepem Podniebienia

• Metody terapii i wspomagania z dzieckiem autystycznym Metody terapii uwzględniają złożoność objawów autyzmu oraz potrzeby dziecka i jego środowiska. Lucyna Bobkowicz-Lewartowska podaje następujące formy terapii dziecka z autyzmem: 1. Niedyrektywne formy terapii 2. Terapia "holding" 3.

^{Szczegóły Walkowiak Katarzyna Kategoria: Uncategorised Opublikowano: 03 grudzień 2015 Odsłony: 27790 Szpital w Ameryce wprowadza nowy program rehabilitacji dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia Rozszczep wargi i podniebienia dotyka w Polsce prawie 800 noworodków rocznie. Wada ta zazwyczaj wymaga zabiegu operacyjnego, gdyż wraz z rozwojem i wzrostem dziecka, prowadzi do wielu problemów: z jedzeniem, mówieniem czy przełykaniem pokarmów. Prawidłowo przeprowadzony zabieg i rehabilitacja dają ogromne szanse na całkowite wyleczenie wady. Rozszczep wargi i podniebienia jest wadą złożoną, dlatego jej leczenie jest wieloetapowe (zwykle trwa kilka lat) i wymaga udziału wielu specjalistów. Jednym z ważnych jej elementów jest specjalistyczne usprawnianie mowy na każdym etapie leczenia, aby dziecko nauczyło się poprawnie mówić. Badania pokazują, że dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia potrzebują opieki logopedycznej od urodzenia, pomiędzy operacjami chirurgicznymi, jak i po ich przeprowadzeniu. Mowa rozwija się wpowiązaniu z innymi funkcjami, takimi jak oddychanie, jedzenie, picie, spostrzeganie wzrokowe i słuchowe, zabawa, rozwój społeczny itd. Wada rozszczepowa zmienia warunki życia dzieci, powoduje, że u wielu z nich występują różnej intensywności zaburzenia rozwoju mowy. Rehabilitacja i terapia logopedyczna przyczynia się do zminimalizowania tych nieprawidłowości. W ramach programu rehabilitacji rozszczepu podniebienia w Szpitalu w Ameryce prowadzone jest m. in. postępowanie logopedyczne, które obejmuje następujące grupy ćwiczeń: ćwiczenia oddechowe, których celem jest uzyskanie prawidłowego toru oddechowego, wydłużanie fazy wydechowej, różnicowanie oddechu, ćwiczenia aparatu fonacyjnego, ćwiczenia warg, języka, podniebienia i zwarcia podniebienno-gardłowego, ćwiczenia percepcji słuchowej, ćwiczenia poprawnej artykulacji głosek. Wiecej informacji można uzyskać pod numerem telefonu 89 519 48 49} Czas i istota opieki logopedycznej w przypadku małego dziecka z rozszczepem wargi i podnie-bienia / Danuta Pluta-Wojciechowska // W: Diagnoza interdyscyplinarna : wybrane problemy / pod red. nauk. Joanny Skibskiej. - Wyd. 2. - Kraków : "Impuls", 2017. – S. 309-319 sygn. 42663 4.

Zrób sobie wielki kubek kawy i zarezerwuj czas od 19:00 do 21:30! ☕ Jesteś logopedą/neurologopedą lub chcesz zostać? Pracujesz z małymi dziećmi? Dążysz do rozwoju w zakresie logopedii? Chcesz wiedzieć jak skutecznie przeprowadzić terapię u dziecka z rozszczepem podniebienia? Zapisz się do nas na pełen kurs z obszerną porcją wiedzy, zdobądź większe doświadczenie. Rozwijaj się z nami! Co otrzymujesz❔ ➡️Imienny certyfikat, dzięki któremu udowodnisz swoją wiedzę ➡️20-dniowy dostęp do szkolenia z możliwością otwarcia w każdym miejscu, dowolną ilość razy ➡️Materiały szkoleniowe, którymi możesz wspomóc się w momencie przeprowadzania terapii/szkolenia ➡️Wiedzę i wsparcie doświadczonych specjalistów ➡️Dostęp do prywatnej grupy na facebooku, gdzie uzyskasz nasze wsparcie Jaki jest plan kursu❔ 1️⃣ Część pierwsza Podział rozszczepów podniebienia 2️⃣ Część druga Przyczyny powstawania wady 3️⃣ Część trzecia Działania logopedy prowadzone po urodzeniu, przed operacją oraz po operacji zamknięcia rozszczepu 4️⃣ Część czwarta Praca z dzieckiem z wadą rozszczepu w wieku przedszkolnym 5️⃣ Część piąta Propozycje ćwiczeń oddechowych, słuchowych i artykulacyjnych Czego nauczysz się na szkoleniu❔ ➡️Otrzymasz wiedzę dotyczącą podziału rozszczepów ➡️Poznasz przyczyny powstawania wady rozszczepu podniebienia ➡️Uzyskasz informację o sposobie diagnozy i terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem ➡️Poznasz propozycję ćwiczeń stosowanych w pracy z dzieckiem z rozszczepem ZAPISZ SIĘ NA KURS ! Data Godzina 19:00 – 21:30 + dostęp do nagrania Szkolenie przeprowadzi mgr Urszula Mazur Neurologopeda, surdologopeda, wykładowca, terapeuta miofunkcjonalny, Provider Johansena, instruktor Shantala • Chcesz dołączyć do kursu, ale płatnikiem będzie Twój pracodawca? Złóż zamówienie i zaznacz „Faktura dla placówki oświatowej”. Wybierz przelew tradycyjny jako formę płatności na PayU, następnie opuść stronę. Fakturę otrzymasz tego samego dnia.• Kiedy otrzymasz dostęp? Dostęp otrzymasz tego samego dnia.• Niezadowolony z kursu? W ciągu 7 dni od zakupu wyślij wiadomość na adres kontakt@ z prośbą o zwrot pieniędzy. Diagnoza surdologopedyczna dziecka z wadą słuchu – *Kurs video + certyfikat 59 zł Arteterapia w logopedii – *Kurs video + certyfikat 59 zł Diagnoza miofunkcjonalna w obszarze ustno-twarzowym – *Kurs video + certyfikat 59 zł Współpraca doradcy laktacyjnego z logopedą – *Kurs video + certyfikat 59 zł

Wczesna opieka logopedyczna nad dzieckiem z rozszczepem wargi i podniebienia Standard postępowania logopedycznego przyjęty w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie Authors: Elżbieta

Można mówić o dwóch nadrzędnych celach terapii logopedycznej dzieciz rozszczepem podniebienia. Pierwszy z nich to zmniejszenie stopnia nosowania. Cel ten zależy od warunków i wyników interwencji chirurgicznej. Nawet wieloetapowe zabiegi chirurgiczne likwidujące szczelinę w podniebieniu, nie powodują całkowitego zwarcia podniebienno-gardłowego. W wyniku braku pełnego zwarcia, w nosogardle powstaje szczelina, przez którą powietrze przedostaje się do nosa, nadając nosowe brzmienie wszyskim spółgłoskom, oraz samogłoskom ustnym. Drugim celem terapii jest poprawa artykulacji. Do realizacji tego celu przystępuje się wówczas, gdy działanie chirurga stworzy warunki umożliwiające pracę nad artykulacją. Poza większym, lub mniejszym zredukowaniem zabarwienia nosowego fonemów możliwe jest (po udanych operacjach) osiągnięcie prawie bezbłędnej artykulacji. Wymaga to oczywiście dużego nakładu pracy zarówno ze strony pacjenta i logopedy, jak i rodziców dziecka. Interwencja chirurgiczna, a następnie liczne konsultacje pooperacyjne są czynnikami wielce stresującymi dziecko. Dlatego bardzo ważne jest zdobycie zaufania małego pacjenta i jego sympatii. Od tego zależy, czy dziecko będzie chciało współpracować i jaka będzie jego motywacja do ćwiczeń, a w konsekwencji – efektywność terapii. Również pozyskanie matki do współpracy i umiejętność przekonania jej niejednokrotnie bowiem decyduje o powodzeniu terapii. Etapy terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem Instruktaż matki2. Ćwiczenia aparatu artykulacyjnego3. Korygowanie wadliwej wymowy 1. Pierwszym etapem postępowania logopedycznego jest instruktaż ją pouczyć, w jaki sposób ma ona codziennie masować dziecku podniebienie lub wargi. Masaż ten powinien przebiegać w sposób następujący: gazą, nasączoną np. wazeliną i owiniętą wokół palca, należy wykonać kilkakrotne energiczne ruchy w miejscu blizny. Czynność ta powinna być wykonywana przed posiłkiem, gdyż mogą wystąpić odruchy wymiotne, które – mimo ich dodatniego znaczenia powodują bowiem pożądane w przypadkach terapii rozszczepów skurcze mięśni podniebienia i tylnej ściany gardła) są bardzo nieprzyjemne dla dziecka i mogą zniechęcić je do tego zabiegu usprawniającego kolei wargi masuje się palcem, wykonując nim ruchy w płaszczyźnie poziomej. Blizna wargi powoduje jej ściągnięcie i chodzi o to, by za pomocą masażu doprowadzić do jej rozciągnięcia. Przy okazji uzyskuje się efekt lepszego ukrwienia i tym samym większej elastyczność niezbędnej przy artykulacji. 2. Drugi etap – ćwiczenia aparatu artykulacyjnegoNa podstawie wcześniejszych ustaleń dotyczących stanu aparatu artykulacyjnego (warunków anatomicznych pacjenta) podejmuje się konkretne działania (ćwiczenia) zmierzające do wypracowania właściwego toru oddechowego prawidłowej czynności zwierającego pierścienia gardłowego. Ćwiczenia oddechowe polegają na świadomym regulowaniu wdechu i dzieci rozszczepowych zaburzenia oddechu manifestują się tym, że nie jest onow stanie świadomie kierować prądem powietrza wdychanego i wydychanego, co jest uwarunkowane budową anatomiczną jego narządów artykulacyjnych. Czynność tę dziecko z łatwością opanowuje po serii ćwiczeń, które przebiegają w kilku etapach. Początkowo ćwiczy ono wydech ustami przy zaciskaniu palcami skrzydełek nosai unoszeniu łokcia, tak by strumień powietrza swobodnie wydostawał się przez usta. Następnie dziecko powoli zwalnia ucisk skrzydełek nosa, co w efekcie zmusza je do wytworzenia tej samej siły wydychanego powietrza. Uświadamia to dziecku, że prąd wydychanego powietrza musi mieć taką samą siłę w warunkach zaciśniętegoi rozluźnionego nosa. Ćwiczenia te przeprowadza się zawsze w formie zabawy. Do standardowych ćwiczeń oddechowych należą: wydmuchiwanie banieczek mydlanych przez rurkę, dmuchanie na papierowe zabawki, na płomień świecy, czy zapalniczki. ćwiczenia mocnego, długiego wdechu, powolnego wdechu i wydechu przez usta, rytmicznego wdechu w regulowanym tempie tzn. głęboki wdech, natomiast czynność wdychania powietrza realizuje się najpierw w całości, później dzieli się ją na dwa etapy, a następnie na trzy. Ćwiczenia pierścienia zwierającego gardło. Celem tych ćwiczeń jest wzmocnienie mięśni odpowiedzialnych za pracę podniebienia miękkiego. W prawidłowych warunkach podniebienie miękkie powinno w odpowiednich momentach podnosić się do góry w kierunku tylnej ściany gardła lub opuszczać przy artykulacji głosek nosowych. U dzieci rozszczepowych czynność podniebienia miękkiego często jest zaburzona. Nieprawidłowości te przejawiają się brakiem domknięcia jamy nosowej. Powoduje to nosowe zabarwienie głosek ustnych. Jeżeli mechanizm podniebienno-gardłowy nie działa prawidłowo, powstaje sytuacja określana jako rynolalia. Występuje to wówczas, gdy odległość między podniebieniem miękkim a tylną ścianą gardła przekracza6 mm. i w czasie fonacji nie dochodzi do oddzielenia jamy nosowej. Zniekształceniu najbardziej ulegają samogłoski u, i, gdyż one właśnie wymagają najdokładniejszego zwarcia podniebienia miękkiego z tylną ścianą gardła. W związku z tym należy zachować kolejność wywoływania ona następująca:a, o, e, y, u, to, że najmniej unosowiona jest głoska „a”, a najbardziej „i”, co wiąże się z ułożeniem (wzniesieniem) języka w trakcie ich artykulacji. W przypadku spółgłosek brak zwarcia podniebienno-gardłowego ma szczególnie niekorzystny wpływ na artykulację spółgłosek bezdźwięcznych, szczelinowychi zwartych, ponieważ ich wymowa wymaga dokładnego zamknięcia jamy nosowej. Jest to mniej istotne przy artykulacji spółgłosek nosowego zabarwienia spółgłosek u dzieci z rozszczepem podniebienia jest też często nieproporcjonalna długość podniebienia twardego w stosunku do miękkiego. Zaburza to mechanizm wymowy dźwięków. Ten brak prawidłowych proporcji rzutuje na czynność zarówno zwierającego pierścienia gardłowego, jak i tylnej oraz bocznych ścian gardła. Do podstawowych ćwiczeń pierścienia gardłowego należą polegające na: wciąganiu przez dziecko powietrza przez rurkę, wsysaniu skrawków bibułek, wacików, kuleczek ze styropianu, piórek przez rurkę, ich podnoszenie i przemieszczanie, grze na instrumentach dętych, chrząkaniu, czyli gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego. Ćwiczenie to należy wykonywać z umiarem, gdyż może wywołać podrażnienie gardła. przysysaniu i podnoszeniu lekkiego kubeczka, badaniu chorego misia – dziecko gra rolę misia, a pan doktor bada jego gardło, co polega na szerokim otwarciu przez dziecko ust, następnie „miś” ma zalecone płukanie gardła, a na końcu ćwiczy umiejętnośc długiego, przeciągłego ziewania (wymawiając przy tym głoskę a) unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowaniu tych ruchów w lusterku. wymawianiu krótko samogłoski przy szeroko otwartych ustach gwizdanie. Początkowo z zatkanym nosem, póżniej należy nauczyć się gwizdać bez zaciskania nosa. zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. wciąganie policzków do wewnątrz jamy ustnej. wypowiadaniu sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji „p” wypowiadaniu sylab ze spółgłoską „p” na końcu, przedłużając zwarcie wargowe np. ap, op, up, ep, yp, ip, wypowiadaniu sylab ze spółgłoską „p” na początku – po, pa, pu, pe. Moment zwarcia „p” należy przedłużać. Tego typu zabawy mają na celu wyćwiczenie mięśni pierścienia zwierającego gardło. Gdy w trakcie korekty wad wymowy dziecko ma nadal problemy, zaleca się szerokie otwarcie ust i obniżenie żuchwy, gdyż ta pozycja pomaga w zamknięciu zwierającego pierścienia gardłowego. 3. Korygowanie wadliwej wymowyDo trzeciego etapu terapii logopedycznej, polegającej na korygowaniu wadliwej wymowy, można przejść wówczas, gdy dziecko wyćwiczy umiejętność oddychaniai gdy sprawność jego narządów artykulacyjnych osiągnie określony stopień (tj. taki, który umożliwi mu artykulację poszczególnych głosek). Jest to sprawą bardzo te są bowiem płynne, co oznacza, że u niektórych dzieci jużw trakcie ćwiczeń oddechowych można wywołać określone głoski. W takich przypadkach osiągnięcie jednych sprawności pociąga za sobą realizację innych. Mowę dzieci z rozszczepem podniebienia charakteryzują:– elizje– deformacje– substytucje czyli wszystkie formy nieprawidłowej realizacji dźwięków mowy. Trudności artykulacyjne tych dzieci powodują, że miejsce artykulacji większości fonemów jest przesunięte ku tyłowi w kierunku gardła i krtani, co stanowi główną przyczynę występowania palatofonii, czyli zastępczego szmeru głośniowego. Zjawisko to powstaje wskutek tarcia powietrza o napięte więzadła głosowe co prowadzi do powstawania bardzo ostrych brzmieniowo, nieprzyjemnych dźwięków. Jego likwidacja jest największym problemem w terapii logopedycznej dzieci z rozszczepem podniebienia i wymaga długotrwałych one na próbach przeniesienia masy języka ku przodowi, uaktywnieniu jej i spowodowaniu by kompensacyjne ruchy żuchwy ku górze były zastąpione ruchami ku dołowi. Terapię zaburzeń artykulacji rozpoczyna się od ćwiczeń usprawniających narządy mowy (oddechowy, fonacyjny, artykulacyjny). Mają one na celu wykształcenie wzorców kinestetycznych i słuchowych głosek. Z małymi dziećmi prowadzi się je w formie zabaw, które polegają na naśladowaniu odgłosów zwierząt. Następnie przechodzi się do ćwiczeń usprawniających język, wargi, żuchwę i podniebienie miękkie. Każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zaciśniętym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, aby ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwóch sytuacjach. Ćwiczenia rozpoczyna się od głoski „a” jako najmniej unosowionej. Samogłoskę należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, język w tym czasie powinien leżeć płasko w jamie ustnej. Ciche wymówienia nie wywołują tak silnych ruchów podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Ćwiczyć należy początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. Samogłoskę „a” początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie na jeszcze wyższym. Ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto. Niekiedy dosyć trudno jest uzyskać artykulację samoglosek:”u”, „i”. W połączeniach ze spółgłoskami brzmią lepiej niż wtedy, gdy występują w izolacji. Ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych, które wymawiane są początkowo z zaciśniętym nosem. W czasie wymawiania poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać kartkę papieru. Jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta. Spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami, a następnie z innymi spółgłoskami w sylabach:opa, opo, upu, epe, ypy, pto, ptu, samogłoska powinna być wyższa i silniejsza od pierwszej. Następnym etapem będzie ćwiczenie wymowy i wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu. Spółgłoski zwarte: p, b, których artykulacja polega na gromadzeniu powietrzaw jamie ustnej i nagłym wypuszczeniu, są na ogół źle wymawiane przez osobyz rozszczepem podniebienia, a czasem tylko nieumiejętności wytworzenia silnego strumienia powietrza. Ćwiczenia artykulacji tych spółgłosek można poprzedzić dmuchaniemw papierowe kulki, tak by się przesuwały. Dmuchanie powinno nastepnie wykonanez uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie spółgłoski „p”.Ćwiczenie autokontroli słuchowej, polegające na wykształceniu wrażliwości słuchowej na różnice między brzmieniem własnego głosu (a takżd samogłosek, sylab, wyrazów) osób dobrze mówiących przyspiesza reedukację. Utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób. Niektórzy zalecają używanie ręcznego obturatora w początkowym okresie ćwiczeń artykulacyjnych aż do czasu, kiedy podniebienie zacznie brać udział przy tworzeniu dźwięku. Obturator zrobiony jest z drutu niklowego, wygiętego w kształcie podniebienia. Na jednym końcu znajduje się gałka, drugi koniec zaopatrzony jest w uchwyt. Przez naciśnięcie uchwytu gałka podnosi się do góry unosząc podniebienie miękkie. Reedukację mowy należy rozpoczynać jak najwcześniej i kontynuować ją niezależnie od operacji. Im młodsze dziecko, tym łatwiej przyswaja sobie i utrwala nowe artykulacje. Korekcja wady wymowy wymaga systematyczności, wytrwałości i cierpliwości, w najlepszych okolicznościach prowadzona codziennie – trwa około 3 miesięcy. Wyniki pracy logopedycznej zależą od wielu czynników:– od warunków anatomicznych jamy ustnej,– od inteligencji i osobowości dziecka,– od wieku, w którym rozpoczęto leczenie,– od ostrości słuchu– oraz od współpracy logopedy z najbliższym otoczeniem dziecka (Małgorzata Presner, 2008). Literatura:G. Jastrzębowska – „Logopedia”Sawa B.:„Dzieci z zaburzeniami mowy”L. Styczek „Logopedia” źródło: rodzic – dziecko w terapii opóźnień rozwoju mowy (ORM). W tym nastawieniu kluczowy jest sposób komunikowania się z dzieckiem – wysyłanie niewerbalnych i werbalnych sygnałów do dziecka oraz dostrzeganie, interpretowanie, wzmac-nianie i odpowiadanie na jego pierwsze zachowania o charakterze interakcyjnym

PROGRAM TERAPII LOGOPEDYCZNEJW ROKU SZKOLNYM 2013/2014Terapia logopedyczna obejmuje oddziaływania korekcyjne w zakresie zaburzonych czynności mowy. Zbiór przedstawionych poniżej celów wyznacza jednocześnie program programu terapii logopedycznej:• wyrobienie właściwych nawyków mownych jak: oddech, zamykanie ust, przełykanie śliny, • usprawnienie motoryki narządów artykulacyjnych oraz ich właściwa koordynacja, • tworzenie sytuacji sprzyjających spontanicznemu wypowiadaniu się, • zachęcanie dziecka do udziału w rozmowie kierowanej, tematycznej, • wzbogacanie słownictwa,• stymulowanie opóźnionego rozwoju mowy,• utrwalanie prawidłowej wymowy głosek,• skupianie uwagi i współpraca z osobą prawidłowego przebiegu terapii logopedycznej jest postawienie pełnej diagnozy logopedycznej, która obejmuje badanie mowy dziecka, obserwacje, wywiad, badanie uzupełniające(ocenę budowy i sprawności narządów mowy, funkcji oddechowych oraz ocenę rozwoju kompetencji fonologicznych). Kwalifikowanie dzieci do zajęć logopedycznych odbywa się po konsultacji z wychowawcą i zapoznaniu się z orzeczeniami psychologiczno –pedagogicznymi oraz wynikami badań diagnozy logopedycznej jest ustalenie:- nieprawidłowo realizowanych głosek oraz sposobu ich wymowy,- przyczyn wadliwej artykulacji,- wpływu wady na przebieg procesu porozumiewania się,- rodzaju wady i jej wpływu na funkcjonowanie diagnozy logopedycznej przebiega według określonego schematu i ulega modyfikacjom w zależności od rodzaju logopedyczna obejmuje działania zmierzające do usunięcia wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się i składa się z dwóch podstawowych etapów:1) wywołania prawidłowego wzorca artykulacyjnego danej głoski,2) utrwalenia tego wzorca w ciągu logopedyczna wymaga sformułowania zasad postępowania, jakimi powinien kierować się logopeda, aby zrealizować zamierzone terapii logopedycznej:1. Zasada wczesnego rozpoczynania jak najszybciej rozpocząć terapię logopedyczną, gdyż wczesnainterwencja skraca jej czas i zwiększa Zasada terapii powinien być opracowany dla konkretnego dziecka i podkątem jego Zasada wykorzystywania wszelkich możliwości procesie terapii należy angażować maksymalna liczbę zmysłów iwykorzystywać posiadane przez dziecko Zasada kompleksowego mowy towarzyszą często inne zaburzenia. Istnieje wówczaspotrzeba prowadzenia równolegle do terapii logopedycznej również terapiizaburzeń emocjonalnych, zaburzeń zachowania, terapii pedagogicznej,edukacji dla Zasada aktywnego i świadomego musi czuć potrzebę ćwiczeń i rozumieć konieczność udziału wzajęciach. Należy pobudzać jego zainteresowanie i motywację do Zasada współpracy z najbliższym maja prawo do informacji dotyczących zdiagnozowanych zaburzeń,programu, i sposobu terapii oraz przewidywanych Zasada sposobu prowadzenia zajęć. Bez rytmiczności i systematycznościćwiczeń obniża się poziom motywacji i mobilizacji dziecka do Zasada stopniowania rozpoczynamy od ćwiczeń najłatwiejszych dla dziecka i kolejnorealizujemy coraz trudniejsze, przechodząc od elementów znanych do mniejznanych i i metody stosowane w terapii logopedycznejPodstawową formą aktywności dzieci w wieku przedszkolnym jest zabawa. Poprzez zabawę, koncentruje się ono na doświadczaniu, przeżywaniu, odbiorze wrażeń, które pozwalają mu na poznawanie siebie, innych ludzi i świata. Dlatego też treści edukacji zdrowotnej w przedszkolu będą wprowadzane w zabawie i poprzez zabawę oraz w formie terapii logopedycznej rzadko stosuje się tylko jeden rodzaj metod. Wynika to z konieczności realizowania zasady kompleksowych oddziaływań. Wybór metod – stosowanych w terapii logopedycznej – zawsze uwarunkowany jest rodzajem zaburzenia. Sposób pracy terapeutycznej musi być dostosowany do wieku i możliwości metod ogólnych i szczegółowych wyróżnia się:I). Logopedyczne:a) ćwiczenia oddechowe – wyrabianie oddechu dla mowy, wydłużanie fazy wydechowej, ćwiczenia emisyjne, ćwiczenia ekonomicznego zużywania powietrza i umiejętności synchronizowania pauz oddechowych z treścią wypowiedzi. - wdech przez nos, wydech ustami,- unoszenie rąk w górę podczas wdechu, spokojne opuszczanie rąk przy wydechu,- wykonywanie wdechu i zdmuchiwanie świeczki (powoli, szybko) na wydechu,- wykonanie wdechu wymawiając „s” z jednakową głośnością,- wykonanie wdechu wymawiając „s” raz ciszej, raz głośniej,- wykonanie wdechu dmuchając na skrawek papieru (odchylenie papieru musi być cały czas jednakowe),- wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę,- zdmuchiwanie płomyka świecy przy zwiększanej stopniowo odległości,- dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczki,- nadmuchiwanie balonów,- gra na organkach, trąbce, gwizdku. b) ćwiczenia narządów artykulacyjnych – usprawnianie właściwego funkcjonowania narządów mowy, wywoływanie głosek w izolacji, utrwalanie ich poprawnej realizacji w sylabach, wyrazach, zdaniach z nasileniem głoski ćwiczenia emisyjno – głosowe – wyrabianie właściwej tonacji, kierowanie głosu na maskę, ćwiczenia umiejętności modulowania siły głosu i prawidłowego brzmienia głosek w sylabach, wyrazach, zdaniach, naśladowanie głosów. - próby wymowy poszczególnych bądź niektórych samogłosek na różnej tonacji,- ćwiczenia na wyrazach dźwiękonaśladowczych ( muuu..., chał chał..., pi pi..., itp.),- stajemy swobodnie w niewielkim rozkroku, ręce luźno zwisają wzdłuż ciała, głowa lekko pochylona do przodu. Unosząc powoli głowę, bierzemy głęboki wdech a wypuszczamy gwałtownie parskając jak koń (powtarzamy kilka razy),- wyobraźcie sobie, że jesteśmy w lesie i chcemy przywołać koleżankę i kolegę, których nie widzimyd)Ćwiczenia właściwe z zakresu korekcji wad wymowy- wywołanie głoski w izolacji,- utrwalanie głoski korygowanej w sylabach otwartych i zamkniętych,- utrwalanie głoski korygowanej w strukturze logotomowej,- utrwalanie głoski korygowanej w wyrazach w nagłosie, śródgłosie i wygłosie,- utrwalanie głoski korygowanej w zdaniach,- automatyzacja poprawnej wymowy w mowie spontanicznej, opowiadanie ilustracji, historyjek obrazkowych, rozmowy kierowane,- ćwiczenia utrwalające z wykorzystaniem wspomagające terapię logopedyczną*ćwiczenia ortofoniczne,*ćwiczenia stymulujące rozwój słuchu fonematycznego – usprawnianie odbioru bodźców akustycznych, rozpoznawanie wrażeń słuchowych, ćwiczenia poczucia rytmu, rozróżnianie głosek dobrze i źle odtwarzanie w układzie przestrzennym wystukanego „ rytmu”. Dziecko otrzymuje do dyspozycji kilka klocków. Osoba prowadząca ćwiczenia wystukuje określony rytm zasłaniając rękę. Zadaniem dziecka jest ułożenie klocków odpowiednio do tego rytmu. Jeśli dziecko popełnia błąd, powtarzamy stukanie i naprowadzamy dziecko na poprawne wykonanie ćwiczenia,*ćwiczenia i zabawy z muzyką *ćwiczenia stymulujące ogólny rozwój dziecka*ćwiczenia rozwijające słownik czynny i bierny: - rozwijanie mowy poprzez nazywanie i wskazywanie przedmiotów i nazw na obrazkach, w otoczeniu,- opowiadanie historyjek obrazkowych,- opowiadanie ilustracji, - udzielanie odpowiedzi na pytania,- gry i zabawy ortofoniczne,*ćwiczenia w zakresie koordynacji wzrokowo – słuchowo – ruchowej - dobieranie par obrazków (identycznych) na materiale tematycznym (materiał tematyczny przedstawia przedmioty znane dziecku z otoczenia),- rozpoznawanie głosów zwierząt,- różnicowanie dźwięków instrumentów,Ewaluacja pracy logopedycznejNadrzędnym celem terapii logopedycznej jest wykrywanie i usuwanie zaburzeń mowy. Osiągnięcie tego celu świadczy o powodzeniu terapii. W logoterapii ważne jest również wdrażanie do wyrobienia nawyków poprawnej wymowy oraz rozwijanie twórczej aktywności oceny pracy logopedycznej jest osiągnięcie następujących efektów:- skorygowanie zaburzeń wymowy (dziecko potrafi prawidłowo wymawiaćzaburzone głoski w izolacji, wyrazach, zdaniach, mowie spontanicznej),- wzrost czynnego i biernego słownika dziecka (dziecko operuje corazbogatszym słownikiem),- prawidłowe stosowanie form gramatycznych i ortograficznych,- prawidłowy rozwój emocjonalno – społeczny (dziecko chętnie wypowiada się,uczestniczy w życiu grupy).Postępy terapeutyczne przebiegają w indywidualnym tempie dla każdego dzieckaZadaniem nauczyciela – logopedy jest właściwe i systematyczne diagnozowanie poziomu umiejętności dziecka, ocena jakości i tempa zmian, dostosowanie metod, zasad i środków terapii do potrzeb i możliwości przebiegu i postępów dziecka powinna być dokonywana systematycznie na podstawie obserwacji rozwoju mowy, a także zachowań w różnych pracy z dzieckiem konieczne jest indywidualne podejście i odpowiednia motywacja, wówczas zostaną osiągnięte zamierzone cele. Praca wymaga cierpliwości, wytrwałości i zaangażowania zarówno ze strony dziecka, logopedy , jak i domu rodzinnego. Efektywność ćwiczeń możliwa jest tylko poprzez wielokrotne jakość pracy terapeutycznej i profilaktycznej wpływa również współpraca z nauczycielami, co pozwoli przedłużyć oddziaływania terapeutyczne i dokonać dokładniejszej analizy postępów dziecka i jego funkcjonowania w w ocenie wyników pracy logopedycznej może być:ankieta dla rodziców, ankieta dla nauczycieli, karta badania mowy, kwestionariusz badania motoryki narządów artykulacyjnychOgólny schemat badania logopedycznego: wstępne- wywiad- obserwacja- orientacyjne badanie mowy2. Badania podstawowe- badanie rozumienia- badanie mówienia- badanie czytania i pisania3. Badania uzupełniające- badanie stanu i sprawności narządów mowy w obrębie jamy ustnej (budowajęzyka, podniebienia, stan uzębienia i zgryz), jamy gardłowej i nosowej- badanie stanu i funkcjonowania narządu słuchu:badanie słuchu fonematycznegoorientacyjne badanie słuchubadanie pamięci słuchowej4. Badania specjalistyczne (wg potrzeb)- laryngologiczne- ortodontyczne- psychologiczne- pedagogiczne- audiologiczne- neurologiczneBadania wstępne i podstawowe mają na celu wyodrębnienie problemu. Badania uzupełniające pozwalają na ustalenie przyczyny wady wymowy. Etapy pracy korekcyjnej to następujące po sobie w ściśle ustalonej kolejności etapy pracy korekcyjnej zmierzające do uzyskania prawidłowej artykulacji głoski oraz jej utrwalenia i procesu logopedycznego: I ETAP WSTĘPNY – wybór właściwej metody korekcji i ustalenie ogólnych zasad postępowania korekcyjnego, następujący po ustaleniu i zorientowaniu się w możliwościach dzieckaII ETAP PRZYGOTOWAWCZY – Ćwiczenia przygotowawcze (przygotowanie podbudowy anatomiczno – fizjologicznej) – zespół czynności przygotowujących dziecko z zaburzeniami artykulacyjnymi do etapu właściwej pracy korekcyjnej (wszystkie czynności poprzedzające wywołanie głoski).1. Ćwiczenia oddechowea) ćwiczenia mobilizujące aparat oddechowyb) ćwiczenia kształtujące oddychanie brzuszno – przeponowec) ćwiczenia łączące oddychanie z ruchemd) ćwiczenia oddechowo – fonacyjne2. Ćwiczenia fonacyjnea) ćwiczenia wstępne znoszące napięcie mięśni krtanib) ćwiczenia w wymawianiu samogłosekc) ćwiczenia w wymowie samogłosek i spółgłosek3. Ćwiczenia słuchowea) ćwiczenia słuchu fizycznego i muzycznegob) ćwiczenia słuchu fonemowegoc) ćwiczenia słuchu fonetycznego4. Ćwiczenia usprawniające narządy mowy / motoryki narządów mowya) ćwiczenia wargb) ćwiczenia językac) ćwiczenia podniebienia miękkiegod) ćwiczenia szczęki dolnejĆwiczenia prowadzone są w formie zabaw, nie tylko w przypadku korekty wad wymowy, ale także w ramach szeroko rozumianej profilaktyki logopedycznej).III ETAP – WŁAŚCIWA PRACA KOREKCYJNA – Ćwiczenia artykulacyjne1. Wywołanie żądanej głoski – opanowanie przez dziecko, przy pomocy środków technicznych i słuchu, umiejętności poprawnego artykułowania dźwięku (2 – 4 tygodnie)2. Utrwalanie i automatyzacja artykulacji głoski (utrwalanie oraz automatyzacja ruchów narządów mowy charakterystycznych dla nowo nauczonej głoski)a) etap utrwalania artykulacji głoski- utrwalanie artykulacji głoski w izolacji,- utrwalanie artykulacji głoski w sylabach,- utrwalanie artykulacji głoski w wyrazach,- utrwalanie artykulacji głoski w parach wyrazów,- utrwalanie artykulacji głoski w zdaniach,- utrwalanie artykulacji głoski w krótkich tekstach oraz różnorodnym materiale etap automatyzacji głoski (wypracowanie umiejętności autokontroli słuchowej i autokorekcji wymawianiowej)- samodzielne opowiadanie treści obrazka,- opowiadanie historyjek składających się z kilku obrazków powiązanych ze sobą treściowo,- zabawy (dialogi).BIBLIOGRAFIA:Cieszyńska J., Nauka czytania krok po kroku. WNAP, Kraków G.,Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa, 1998, WSiPJastrzębowska G., Podstawy teorii i i diagnozy logopedycznej, Opole 1998, Wyd. Uniwersytetu OpolskiegoStyczek I.,Logopedia, Warszawa 1978. PWNSprawka R., Terapia logopedyczna, Gdańsk, 2012, HarmoniaTrempała J., Napierała- Harwas B., Psychologia rozwoju człowieka, redakcja naukowa Warszawa, 2001, PWN

Metody terapii logopedycznej. Red. Aneta Domagała, Urszula Mirecka. Lublin, Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie-Skłodowskiej, 2018, 1094 stron - recenzja publikacji dziecka z uszkod zonym ^{Program postępowania terapeutycznego wobec dziecka upośledzonego w stopniu lekkim z trudnościami w opanowywaniu umiejętności czytania i pisania Metody i programy » Rewalidacja » Program postępowania terapeutycznego wobec dziecka upośledzonego w stopniu lekkim z trudnościami w opanowywaniu umiejętności czytania i pisania Pełna treść artykułu, wraz z dodatkowymi tabelami - do pobrania na dole strony I. Wprowadzenie - idea programu Opracowany program przeznaczony jest dla dziecka z klasy III, które uczęszczało na prowadzone przeze mnie zajęcia korekcyjno-kompensacyjne w roku szkolnym 2000/2001. Dziecko przejawia trudności w uczeniu się czytania i pisania. Niewielu naukowców poświęciło swoją uwagę specyfice trudności w uczeniu się czytania i pisania dzieci upośledzonych w stopniu lekkim. Jest to, jak wiemy umiejętność dostępna większości tych dzieci, opanowują ją jednak zazwyczaj później niż dzieci z normą intelektualną i pokonując dużo większe trudności, a poziom czytania i pisania jaki osiągają najczęściej nie jest tak wysoki jak ich rówieśników ze szkół masowych. Przeprowadzone przez G. Krasowicz - Kupis (1999) badania nad wpływem rozwoju metajęzykowego na poziom czytania dzieci w młodszym wieku szkolnym potwierdzają istotny związek poziomu umysłowego z nabywaniem umiejętności czytania. Autorka podsumowując przeprowadzone badania stwierdza: Uzyskane rezultaty wskazują, że poziom rozwoju intelektualnego w każdym przypadku jest istotnym predyktorem czytania, niezależnie od etapu nauki oraz od aspektu ocenianej umiejętności. Trudności w opanowywaniu umiejętności czytania ujawniają się w różnym czasie, z różną siłą i w różnym układzie współzależności. Każde z dzieci z upośledzeniem lekkim tworzy swoisty obraz tego zaburzenia, właściwy tylko dla siebie, co znacznie utrudnia proces diagnozy i terapii. Dzieli je wiele: Wiek metrykalny, Poziom umiejętności szkolnych, Poziom sprawności intelektualnej, Poziom dojrzałości szkolnej, Rodzaj niepowodzeń szkolnych, Charakter reakcji i zachowań. Poziom samooceny. Poziom motywacji. Już w 1976 r. J. Kostrzewski zauważył, że dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim posiadają na ogół niższy poziom rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznych w stosunku do tego, na który wskazuje ich globalnie opóźniony rozwój intelektualny. Spostrzeżenie to potwierdziły badania przeprowadzone przez A. Maurer. Dowiodły one, że wśród uczniów w młodszym wieku szkolnym upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim jest znaczna grupa dzieci, u których stwierdza się trudności w zakresie opanowania podstawowych umiejętności czytania i pisania, przy czym poziom tych umiejętności w żadnym razie nie wypływa z posiadanego ilorazu inteligencji. W kolejnej pracy [1984] A. Maurerowa stwierdziła zależność pomiędzy trudnościami w opanowaniu czytania i pisania a obniżonym poziomem funkcji percepcyjno - motorycznych. Trudności dzieci upośledzonych w nauce czytania i pisania mają ten sam charakter, co trudności dzieci dyslektycznych, jednak deficyt poznawczy pogłębia je i utrudnia pokonywanie przeszkód. Możliwości intelektualne Łukasza (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim) pozwalają wysunąć tezę, że umiejętność czytania i poprawnego pisania jest umiejętnością mu dostępną. Przeprowadzone badania pedagogiczne, obserwacja ucznia oraz zalecenia poradni psychologiczno - pedagogicznej zawarte w orzeczeniu wskazują na znaczące opóźnienia i zaburzenia rozwoju funkcji percepcyjno - motorycznych w stosunku do posiadanych możliwości intelektualnych. Opóźnienia ta dotyczą przede wszystkim percepcji słuchowej w zakresie analizy głoskowej oraz zaburzeń słuchu fonemowego. Opisane zaburzenie wymaga specjalistycznej opieki, intensywnych i długotrwałych ćwiczeń, odrębnych metod nauczania oraz (a może przede wszystkim) zrozumienia, tolerancji i pełnej aprobaty ze strony szkoły, rodziny i całego środowiska. Odpowiednio zorganizowana terapia, zastosowanie trafnych metod i form pracy dostosowanych do rodzaju zaburzenia daje dziecku szanse na wykonywanie czynności dotychczas dla niego nieosiągalnych. W związku ze zróżnicowanymi potrzebami, tworzę dla każdego ucznia program indywidualny. Współczesna pedagogika korekcyjno-kompensacyjna zakłada wielotorowość procesu terapii. Oznacza to, że w pracy z dzieckiem z trudnościami realizuje się równocześnie cele z toru psychodydaktycznego, psychokorekcyjnego, psychotera-peutycznego i ogólnostymulującego. Aspekt psychokorekcyjny - obejmuje działania, których celem jest osiągnięcie sprawności funkcji i procesów psychicznych, zaangażowanych w proces uczenia się. Usprawnianie funkcji zaburzonych odbywa się na materiale nieliterowym, Aspekt psychodydaktyczny - dotyczy kształtowania umiejętności szkolnych, a przede wszystkim czytania, pisania, liczenia. Aspekt psychoterapeutyczny - wiąże się z kształtowaniem postawy świadomego uczestnictwa dziecka w procesie przezwyciężania trudności w uczeniu się. Aspekt ogólnostymulujący - dotyczy wspierania rozwoju funkcji i procesów psychicznych niezaburzonych, aby mogły stanowić płaszczyznę kompensacji zaburzeń. W programie opisałam cele postępowania terapeutycznego, wyznaczone dla Łukasza w toku postępowania diagnostycznego. W dalszej części znajduje się treść programu, łącząca materiał nauczania z celami. W kolejnym rozdziale opisałam procedury osiągania. Ostatnia część poświęcona jest ewaluacji programu. II Cele programu Proces terapii jest procesem długoterminowym, dlatego też cele programów terapeutycznych formułuje się w sposób ogólny. Cele programu są efektem diagnozy wstępnej i wyznaczają kierunek postępowania terapeutycznego. Poniżej prezentuję cele terapeutyczne do pracy z uczniem. Aspekt terapii Cele terapeutyczne psychokorekcyjny Usprawnienie percepcji słuchowej w zakresie słuchu fonematycznego, fonemowego, pamięci słuchowej, Rozwijanie mowy i bogacenie słownictwa, Korygowanie wymowy wyrazów z grupą spółgłoskową zawierającą głoski z szeregu szumiącego, Usprawnianie percepcji wzrokowej w zakresie funkcji, związanych z orientacją przestrzenną, psychodydaktyczny Doskonalenie techniki czytania i pisania według etapów metody sylabowej, Doskonalenie płynnego, wyrazistego czytania Usprawnianie poprawnego zapisu sylab, wyrazów i zdań. Eliminowanie specyficznych błędów w czytaniu i pisaniu. psychoterapeutyczny Kształtowanie postawy świadomego uczestnictwa w procesie przezwyciężania trudności w uczeniu się, Skłanianie ku adekwatnej ocenie swoich możliwości w różnych dziedzinach, wskazywanie mocnych stron jako płaszczyzny osiągania sukcesu, Wdrażanie zaleceń do pracy z dzieckiem zahamowanym ogólnostymulujący Stymulowanie dalszego rozwoju percepcji wzrokowej jako płaszczyzny kompensacji zaburzonych funkcji słuchowych, Rozwijanie myślenia przyczynowo-skutkowego. III Treść programu Treść programu została opracowana w czterech płaszczyznach postępowania terapeutycznego: Postępowanie psychokorekcyjne, Postępowanie psychodydaktyczne, Postępowanie psychoterapeutyczne, Postępowanie ogólnostymulujące. W ramach wymienionych aspektów terapeutycznych powiązano cele, opisane w poprzednim rozdziale z ćwiczeniami, służącymi ich realizacji. IV Procedury osiągania celów Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne prowadzone są dwa razy w tygodniu po 45 minut. Odbywają się w gabinecie terapeutycznym, znajdującym się na terenie szkoły. Uczeń realizuje także tygodniową pracę domową pod kierunkiem rodziców, obejmującą głównie trening czytania i pisania, często w formie zabawowej. Rodzice otrzymują instruktaż podczas konsultacji indywidualnych w ramach poradnictwa. Uczestniczyć mogą także w zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych. Proces terapii jest dwuetapowy. Dzieli się go na okres wstępny i właściwy. Okres wstępny obejmuje: Obserwację ucznia na tle pracy dydaktyczno-wychowawczej w klasie, Diagnozę wstępną trudności w uczeniu się czytania i pisania, Działania, służące określeniu wydolności środowiska rodzinnego w wspieraniu procesu terapii (analiza rysunku rodziny, wywiad środowiskowy), Zajęcia terapeutyczne typu zabawowego, najczęściej na materiale nieliterowym, Zajęcia relaksacyjno-odprężające, uwalniające z napięć. Okres właściwy obejmuje ćwiczenia z torów psychoterapeutycznego, psychodydaktycznego, psychoterapeutycznego, ogólnostymulującego, zaprezentowane w poprzednim rozdziale. W trakcie jednostki zajęciowej realizowane są ćwiczenia ze wszystkich torów z uwzględnieniem zaleceń, zawartych w płaszczyźnie psychoterapeutycznej. Struktura zajęć jest czteroczęściowa: Organizacja, mobilizacja i wdrażanie dzieci do zajęć, Intensywna, efektywna praca korekcyjno-kompensacyjna, Relaks, odprężenie, uwolnienie z napięć, Podsumowanie i sprawdzenie poziomu efektów terapii. Poniżej zamieszczam przykładowy plan metodyczny jednostki terapeutycznej, przeprowadzonej z uczniem objętym opisywanym programem. V. Ewaluacja programu Podstawą oceny efektów oddziaływań terapeutycznych, wyznaczonych przez program jest zestawienie wyników diagnozy wstępnej z wynikami diagnozy końcowej. W międzyczasie prowadzi się niekiedy diagnozę okresową, która potwierdza trafność doboru metod, technik, systemów ćwiczeń, względnie umożliwia dokonanie modyfikacji w obrębie programu. Ocenie podlegają przede wszystkim umiejętności kluczowe: czytanie, pisanie i mówienie. Kryteria oceny powyższych umiejętności przedstawia poniższa tabela: Umiejętność Aspekt umiejętności Kryteria/wskaźniki czytanie technika Brak identyfikacji - litera-głoska-fonem, Głoskowanie bez syntezy, Głoskowanie z syntezą, Czytanie sylabowe, Technika mieszana z przewagą..., Globalne wyrazowe, Globalne frazowe. Tempo czytania Wskaźnik tempa czytania - stosunek wyrazów czytanych poprawnie do czasu czytania. Normy (średnie wyniki dla grup wiekowych): 7-latki - 13,59 8-latki - 33,65 9-latki - 58,12 Poprawność Stopień poprawności - stosunek liczby wyrazów przeczytanych poprawnie do wyrazów przeczytanych: 7-latki - 0,91 8-latki - 0,92 9-latki - 0,95 Rozumienie czytanego tekstu Poziomy rozumienia tekstu Niezrozumienie tekstu, Brak logicznego wątku, ew. zmyślenia, Zapamiętane tylko szczegóły, Zapamiętane niektóre istotne elementy treści, Zapamiętany istotny sens wraz ze szczegółami. Etap nauki czytania Odnoszę do etapu metody sylabowej w opracowaniu pisanie poprawność Stopień poprawności - stosunek liczby wyrazów napisanych poprawnie do ogólnej liczby napisanych wyrazów. Specyficzne błędy Według katalogu specyficznych błędów. Poziom graficzny Kryteria poprawności graficznej: Struktura liter, Jakość połączeń, Jednolitość pochylenia mówienie Aspekt fonetyczny Zasób dźwięków i sposób realizacji poszczególnych głosek Aspekt leksykalny Zasób słownictwa czynnego. Sprawność językowa Sytuacyjna - umiejętność dostosowania wypowiedzi do sytuacji komunikacyjnej, Społeczna - umiejętność dostosowania wypowiedzi do poziomu i wieku rozmówcy, Pragmatyczna - umiejętność osiągania celu założonego przez nadawcę wypowiedzi. Poziom narracji Poziomy narracji: Wypowiada się pojedynczymi słowami, Wypowiada się prostymi zdaniami, nie wiążąc ich związkiem przyczynowo-skutkowym, Stosuje zdania złożone. Uwzględnia związki przyczynowo-skutkowe, Poszerza pole narracji. Dokonuje analizy tematu, formułuje wnioski, morały. Uwagi o realizacji programu Omawiany program został opracowany w we wrześniu 2000 roku. Praca korekcyjno-kompensacyjna z Łukaszem prowadzona była od początku września 2000 roku. Pierwszy miesiąc zajęć przeznaczony był na diagnozę trudności w uczeniu się. Podczas tego miesiąca: Obserwowałam ucznia podczas zajęć korekcyjno-kompensacyjnych i zintegrowanych, Oceniłam poziom czytania i pisania w oparciu o sprawdziany umiejętności oraz analizę wytworów, Dokonałam oceny sprawności wybranych funkcji systemu percepcyjno-motorycznego, Dokonałam analizy dokumentów: opinii Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz ocen opisowych, Nawiązałam współpracę z rodzicami i dokonałam wstępnej oceny wydolności środowiska rodzinnego we wspieraniu procesu terapii. W wyniku postępowania diagnostycznego wyznaczyłam cele terapeutyczne dla ucznia, ustaliłam stopień zaburzeń systemu percepcyjno - motorycznego oraz potrzeby indywidualne. Dobrałam zestawy ćwiczeń, służące realizacji celów. Określiłam warunki organizacyjne, dotyczące realizacji treści programowych oraz zaplanowałam sposoby oceny ich efektywności. Ocena efektów programu Działania terapeutyczne, przewidziane programem, wdrażane były od września 2000 do czerwca 2001. W czerwcu 2001 przeprowadziłam diagnozę końcową, podsumowującą efekty terapii. W międzyczasie (w styczniu 2001) diagnoza okresowa potwierdziła w znacznej mierze trafność doboru treści programowych. Analizę przyrostu umiejętności czytania prezentuje tabela. Aspekt czytania IX 2000 VI 2001 technika Głoskowanie bez syntezy Sylabowa tempo 0 7,63 poprawność 0 0,86 etap metody sylabowej Sylaba otwarta Wyrazy wielosylabowe - różny typ sylab Wskaźnik tempa czytania - stosunek wyrazów czytanych poprawnie do czasu czytania. Normy (średnie wyniki dla grup wiekowych): 7-latki - 13,59 8-latki - 33,65 9-latki - 58,12 Stopień poprawności - stosunek liczby wyrazów przeczytanych poprawnie do wyrazów przeczytanych: 7-latki - 0,91 8-latki - 0,92 9-latki - 0,95 Analiza wyników, zamieszczonych w tabelce, wskazuje na wzrost umiejętności czytania. Poprawa dotyczy wszystkich aspektów czytania: techniki, tempa, poprawności. Łukasz rozpoczynając program, nie potrafił w ogóle czytać. Obecnie czyta, choć poziom tej umiejętności jest obniżony w stosunku do etapu edukacyjnego, znacznie jednak wyższy od początkowych umiejętności ucznia. W dalszym ciągu ujawniają się błędy w czytaniu, choć ich liczba jest znacznie mniejsza. Podobnie korzystnym przemianom podlega umiejętność pisania, co ilustruje poniższa tabela. Poprawność Poziom graficzny IX 2000 VI 2001 IX 2000 VI 2001 0,15 0,6 Zachowuje właściwy kształt liter, jednolite pochylenie, błędne połączenia Zachowuje właściwy kształt liter, jednolite pochylenie, prawidłowe połączenia Zarówno poprawność pisania, jak i poziom graficzny, wykazują poprawę w porównaniu ze stanem początkowym. Frekwencja błędów, wynikających z zaburzeń percepcji wzrokowej i słuchowej, jest nadal duża, lecz w porównaniu ze stanem z września 2000 roku uległa zmniejszeniu. Trzecia z umiejętności kluczowych - wypowiadanie się także uległa korzystnym przemianom. Poszerzeniu uległ zasób słownictwa, wzrósł poziom narracji. Podsumowanie Pozytywne zmiany, obserwowane u uczestniczącego w programie ucznia, świadczą o trafności działań terapeutycznych, określonych przez analizowany program. W następnym roku szkolnym kontynuowałam działania terapeutyczne, określone w analizowanym programie. Rozszerzeniu uległa płaszczyzna psychodydaktyczna, gdyż przystosowałam ją do przyrostu umiejętności ucznia. Autor: Alina Szukała - Zespół Szkół nr 31 w Bydgoszczy Dorota Kubiak - Szkoła Podstawowa nr 14 w Bydgoszczy Ściągnij pełną treść artykułu, wraz z dodatkowymi tabelami: (33,7 KB)} Dziecko z rozszczepem podniebienia powinno być objęte specjalną po- mocą pedagogiczno-psychologiczną od wczesnych lat swojego życia, co nie- stety nie zawsze ma miejsce. Dziecko Opóźniony rozwój mowy: indywidualny program terapii logopedycznej Wielu rodziców skarży się, że męczą ich wieczne pytania małych urwisów. Chcą chociaż na chwilę odpocząć od ciągłego odpowiadania i wymyślania rozmaitych wymówek. Ale czy rzeczywiście zawsze milczenie jest złotem? Niestety, nie wszystkie dzieci mogą we wczesnym dzieciństwie zadawać pytania, ze względu na opóźniony rozwój mowy. Jak więc poradzić sobie z taką przypadłością i czy indywidualny program terapii logopedycznej naprawdę odnosi skutek? O tym wszystkim w artykule!Aparat mowy Aparat mowy to układ, złożony z wielu narządów i receptorów, niezbędnych do prawidłowego mówienia. Właściwie można go podzielić na trzy części. Pierwsza z nich to aparat oddechowy, dzięki któremu człowiek może wytwarzać prądy powietrza, niezbędne do powstania dźwięku. Druga część to aparat fonacyjny, w którym tworzy się dźwięk, natomiast aparat artykulacyjny powoduje możliwość wymówienia i wyartykułowania poszczególnych słów. No właśnie, jak to się dzieje, że jedna mała myśl zamienia się w dźwięk? Otóż w mózgu człowieka znajdują się ośrodki mowy, składające się między innymi z pola Wernickego i pola Broki. Dzięki nim myśli, które powstają w mózgu, są wysyłane receptorami do aparatu mowy. I tak właśnie możemy coś u dzieckaRozwój aparatu mowy u dziecka wcale nie wiąże się jednocześnie z umiejętnością mówienia. Aparat mowy pojawia się już w życiu płodowym, natomiast mowa rozwija się już w pierwszym roku życia. Najpierw dziecko głuży, później gaworzy i powtarza sylaby, mówiąc „mama, tata, daj”. Dwulatek zaczyna składać najprostsze zdania, natomiast trzylatek umie już mówić w sposób zrozumiały dla otoczenia. Jeśli dziecko po skończeniu roku nie łączy sylab lub nawet nie gaworzy, może to być już niepokojące i należałoby skonsultować się ze specjalistą logopedą. Jeśli Twój maluch jest już przedszkolakiem, taki problem na pewno zauważą także pedagodzy, którzy wyznaczą Wam ścieżkę do poprawy sytuacji. Warto zaznaczyć, że opóźniony rozwój mowy nie oznacza od razu niepełnosprawności intelektualnej. Niekiedy może brać się z anatomicznych nieprawidłowości aparatu artykulacyjnego, czyli różnego rodzaju zniekształceń, np. języka czy podniebienia. Opóźniony rozwój mowy może upatrywać swoje podłoże także w sferze emocjonalnej, ze względu na czynniki psychiczne i społeczne. Niekiedy brak pojawienia się mowy może być spowodowane nieprawidłowościami w narządach słuchu. To także jest poważny powód do specjalistycznych badań w tym kierunku. Opóźniony rozwój mowy: pomoceOpóźniony rozwój mowy wcale nie musi oznaczać całkowitego zahamowania umiejętności mówienia. Ten problem może polegać jedynie na pewnych opóźnieniach lub niedociągnięciach gramatycznych, z którymi dziecko jest sobie w stanie poradzić dzięki systematycznym ćwiczeniom. Świetną alternatywą dla wszelkich zaburzeń mowy są pomoce, które mogą posłużyć także w skutecznej diagnozie opóźnionego rozwoju mowy. Mogą to być karty pracy, które zawierają różnego rodzaju rysunki, zgadywanki i wierszyki, pomagające w dokładnym wymawianiu słów. Takimi logopedycznymi pomocami mogą być także specjalne kartoniki z literami lub bardziej przyziemne metody terapii, takie jak: taśmy oraz rurki. Pomagają one odpowiednio układać usta do ćwiczeń mowy, a także zarządzać powietrzem, które jest niezbędnym motorem prawidłowej mowy. Opóźniony rozwój mowy: terapiaIndywidualny program terapii logopedycznej jest potrzebny do prawidłowej nauki mówienia, przy jakichkolwiek opóźnieniach z tym związanych. Specjaliści w tej dziedzinie stwarzają dziecku warunki do uzmysłowienia sobie, jak ważna jest mowa w życiu człowieka. Logopedzi, po rozpoznaniu danego przypadku, układają specjalny plan terapii, który krok po kroku realizują z dzieckiem. Dzięki temu rodzic ma świadomość, że problemem zajmuje się osoba do tego wykwalifikowana. Przy pogłębionym problemie opóźnionego rozwoju mowy taka terapia jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania dziecka w aspekcie społecznym. Poprzez nieumiejętność wyrażenia swojej myśli oraz niezrozumienia ze strony otoczenia, w dziecku narastają różnego rodzaju frustracje, powodujące zamknięcie lub wszelkie zachowania agresywne. Dzieci ze spektrum autyzmu lub wadami aparatu mowy, np. rozszczepem podniebienia, także cierpią z powodu opóźnionego bądź całkowicie zatrzymanego rozwoju mowy. Ale jest to zupełnie odrębny i szeroki temat do omówienia. Opóźniony rozwój mowy można okiełznać. Najważniejsze to obserwować dziecko, nie panikować, konsultować się ze specjalistami, w przypadku wszelkich wątpliwości oraz poświęcać odpowiednio dużo czasu na ćwiczenia z dzieckiem. Rozwój mowy karty pracy Zobacz także VI. PROPOZYCJE ROZWIĄZANIA: zalecenia postdiagnostyczne i program terapii logopedycznej Zalecenia: 1. Intensywna indywidualna terapia logopedyczna w poradni celem usprawnienia narządów mowy i wywołania brakujących, bądź zniekształconych dźwięków mowy (zgodnie z indywidualnym programem terapii logopedycznej). 2.

OSTATNIE WOLNE MIEJSCA!!! PROWADZĄCY: Danuta Pluta-Wojciechowska, prof. UŚ, doktor habilitowany w zakresie językoznawstwa (specjalność logopedyczna) w Instytucie Języka Polskiego Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego. DO UDZIAŁU W SZKOLENIU ZAPRASZAMY: logopedów, neurologopedów, psychologów, pedagogów, pedagogów specjalnych. PROGRAM SZKOLENIA: Rozszczep wargi i podniebienia jako zaburzenie wieloukładowe i wielopłaszczyznowe w świetle najnowszych badań logopedycznych. Etiologia, patogeneza i klasyfikacja rozszczepów. Zaburzenia morfologiczne i czynnościowe w przypadku rozszczepu. Czynności prymarne i ich rola w budowaniu biomechanicznej bazy artykulacji. Wielospecjalistyczne leczenie dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia. Cechy dyslalii i alalii rozszczepowej. Podstawy fonetyki „mowy rozszczepowej”. Objawy i przyczyny alalii rozszczepowej. Paradygmat diagnozy logopedycznej dziecka z rozszczepem od urodzenia. Programowanie i prowadzenie terapii zaburzeń mowy u dzieci z rozszczepem. Pomoc rodzicom nienarodzonego dziecka z rozszczepem. Dziecko w pierwszym roku życia: postępowanie logopedyczne z dzieckiem przed, pomiędzy i po operacjach chirurgicznych. Dziecko w wieku poniemowlęcym, przedszkolnym i wczesnoszkolnym: strategiczna metoda usprawniania realizacji fonemów, w tym rozwojowa i terapeutyczna sekwencja terapii głosek, progowe warunki wywoływania głosek, wywoływanie głosek metodą analityczną i syntetyczną; terapia w przypadku nosowania otwartego funkcjonalnego i strukturalnego. Czynniki determinujące wyniki terapii. Rola logopedy w wielospecjalistycznym leczeniu zespołowym dziecka z rozszczepem, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z foniatrą. TERMIN: (sobota-niedziela) MIEJSCE: Niepubliczna Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna ALTER, ul. Stanisława Moniuszki 8b, CHORZÓW ZGŁOSZENIA: mailowo: szkoleniaalter@ telefonicznie u koordynatora szkolenia: Sandra Daniluk-Nowak: 531-068-866 KOSZT: 800 zł Wpłaty zaliczki w wysokości: 100zł oraz pozostałej kwoty należy dokonać na konto: FUNDACJA EDUKACJI I WSPOMAGANIA ROZWOJU EVOLVER ŚREDNIA 3A 41-506 CHORZÓW Bank PEKAO, numer rachunku 71 1240 4155 1111 0010 7126 6731 z dopiskiem „Szkolenie rozszczepy + imię i nazwisko”. Opłata zaliczki jest równoznaczna z wpisaniem na listę uczestników. Maksymalna liczba miejsc: 20 osób. UCZESTNICY OTRZYMUJĄ MATERIAŁY SZKOLENIOWE I CERTYFIKAT UDZIAŁU W SZKOLENIU. Należy zabrać ze sobą lusterko. Opublikowane r.

Ramowy program terapii logopedycznej. Opracowała mgr Justyna Sambor 7 Zasady terapii logopedycznej: Zasadami terapii logopedycznej określa się najogólniejsze reguły, którymi logopeda powinien kierować się i których powinien przestrzegać przy planowaniu oraz prowadzeniu terapii logopedycznej. Wywodzą się one

Szczegóły Walkowiak Katarzyna Kategoria: Uncategorised Opublikowano: 03 grudzień 2015 Odsłony: 27791 Szpital w Ameryce wprowadza nowy program rehabilitacji dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia Rozszczep wargi i podniebienia dotyka w Polsce prawie 800 noworodków rocznie. Wada ta zazwyczaj wymaga zabiegu operacyjnego, gdyż wraz z rozwojem i wzrostem dziecka, prowadzi do wielu problemów: z jedzeniem, mówieniem czy przełykaniem pokarmów. Prawidłowo przeprowadzony zabieg i rehabilitacja dają ogromne szanse na całkowite wyleczenie wady. Rozszczep wargi i podniebienia jest wadą złożoną, dlatego jej leczenie jest wieloetapowe (zwykle trwa kilka lat) i wymaga udziału wielu specjalistów. Jednym z ważnych jej elementów jest specjalistyczne usprawnianie mowy na każdym etapie leczenia, aby dziecko nauczyło się poprawnie mówić. Badania pokazują, że dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia potrzebują opieki logopedycznej od urodzenia, pomiędzy operacjami chirurgicznymi, jak i po ich przeprowadzeniu. Mowa rozwija się wpowiązaniu z innymi funkcjami, takimi jak oddychanie, jedzenie, picie, spostrzeganie wzrokowe i słuchowe, zabawa, rozwój społeczny itd. Wada rozszczepowa zmienia warunki życia dzieci, powoduje, że u wielu z nich występują różnej intensywności zaburzenia rozwoju mowy. Rehabilitacja i terapia logopedyczna przyczynia się do zminimalizowania tych nieprawidłowości. W ramach programu rehabilitacji rozszczepu podniebienia w Szpitalu w Ameryce prowadzone jest m. in. postępowanie logopedyczne, które obejmuje następujące grupy ćwiczeń: ćwiczenia oddechowe, których celem jest uzyskanie prawidłowego toru oddechowego, wydłużanie fazy wydechowej, różnicowanie oddechu, ćwiczenia aparatu fonacyjnego, ćwiczenia warg, języka, podniebienia i zwarcia podniebienno-gardłowego, ćwiczenia percepcji słuchowej, ćwiczenia poprawnej artykulacji głosek. Wiecej informacji można uzyskać pod numerem telefonu 89 519 48 49 7upbmy.

sccl6j7lwa.pages.dev/93

sccl6j7lwa.pages.dev/74

sccl6j7lwa.pages.dev/67

sccl6j7lwa.pages.dev/96

sccl6j7lwa.pages.dev/95

sccl6j7lwa.pages.dev/55

sccl6j7lwa.pages.dev/77

sccl6j7lwa.pages.dev/3

program terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia